Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Pan's Labyrinth




Μια εξαίσια φράση είναι η εξής “ νιώθω οτι είμαι παρατηρητής του ίδιου μου του εαυτού , οτι δεν ζω πραγματικά, οτι ζω μέσα από τις ονειροβασίες μου “ . Η πικρή αλήθεια είναι οτι οι ονειροβασίες αποτελούν έναν αγαπημένο τόπο διαμονής όπου η λέξη πικρία και λύπη είναι άγνωστες , εκτός βέβαια εάν το επιθυμήσει κάποιος και συνήθως τότε είναι αρκετά ελεγχόμενες.

Κάποιος μπορεί πολύ εύκολα να παρατηρήσει οτι αυτό δεν είναι παρά χάσιμο χρόνου κάτι στο οποίο κάνει ολοφάνερα λάθος διότι αυτή είναι κάτι που προσφέρει ευτυχία και από πότε το να είναι κανείς ευτυχισμένος αποτελεί λανθασμένη επιλογή; Ανέκαθεν θεωρούσα οτι κύριως λόγος ύπαρξης μας, πέρα από το να αφήσουμε κάτι στην ιστορία , να μην παρασυρθούμε σαν ένα ακόμη φθινοπωρινό φύλλο σε ένα δάσος της Νέας Αγγλίας ή της Φινλανδίας , είναι η αναζήτηση της ευτυχίας, αυτού που θα κάνει το καθέ ένα από εμάς να νιώθει πληρότητα , μιαν ολοκληρωμένη και χαρούμενη πληρότητα, να μην προσδωκεί να έρθει η επόμενη ημέρα γιατί δεν το χρειάζεται , είναι ήδη ευτυχισμένος . Δεν εννοώ αυτό το ανεκδιήγητο “ ζήσε τη στιγμή” διότι στιγμή είναι και ο ύπνος, μπορεί κανείς να ζήσει πιο έντονα τον ύπνο; Μπορεί να ελέγξει τη φάση R.E.M; Αν ναί, τότε ας απευθυνθεί στην Σουηδική εταιρεία Νευρολογίας -την εγκυρότερη παγκοσμίως- για να βοηθήσει και τους συνανθρώπους του.


Ένα αρκετά καλό αντεπιχείρημα μπορεί να θέτει το αρκετά καλό ερώτημα , πως ορίζει κάποιος την ευτυχία; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι καθαρά προσωπική διότι ως διαφορετικά όντα αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά το πολύ λεπτό αυτό συναίσθημα , μπορούμε όμως να πούμε οτι όλοι , ή σχεδόν όλοι αποζητούμε την αγάπη σε κάποιο βαθμό. Η αγάπη αυτή μπορεί να είναι απλής μορφής , όπως η αποδοχή από ένα άλλο άτομο , ή η ειλικρινής φιλία ή να κάνεις κάτι που το λατρεύεις κάθε μέρα. Μπορεί όμως κάποιος εξ ημάς να μην μπορεί να πραγματοποιήσει τίποτε από αυτό λόγω συνθηκών που δεν του επιτρέπουν να ευδοκιμήσει-σαν ένα φυτό που όταν του πάρεις το ήλιο, το νερό και το σωστό λίπασμα δεν μπορεί να αναπτυχθεί- τότε γιατί να του στερείται αυτή η ικανοποίηση , δεν αναφέρομαι βέβαια στις ονειρώξεις εφήβων αλλά στην πλάση μιας φανταστικής πραγματικότητας μέσα στην οποία κάποιος ντροπαλός μπορεί να είναι αρκετά κοινωνικός, κάποιος που βιώνει συνεχώς λυπητερές καταστάσεις μπορεί να δραπετεύει σε ένα κόσμο ονειρικό όπου έχει όλα όσα είχε ονειρευτεί. Εικονικό; Πλασματικό; Ιδιαιτέρως παιδικό; Όχι , σίγουρα είναι μια τεχνική που έχει εφαρμοσθεί και στα λεγόμενα παραμύθια -βλέπε κοριτσάκι με τα σπίρτα- , όμως είναι συνήθες φαινόμενο σε άτομα που δέχονται κάποιας μορφής κακοποίησης καθημερινά ή έχουν δεχθεί στο παρελθόν . Θα μπορούσε ποτέ κάποιος να τους απαγορέψει να ζούν στην δική τους προσωπική ουτοπία ; Σαφέστατα και όχι.




Μεταμεσονύκτιο παραλύριο όταν έχεις την ψυχίατρο σου δίπλα να ξερνάει -εν λαικιστί – τα έντερα της.



ΥΓ Αγαπητή Κορντήλια είμαι υπομονετικός άνθρωπος, εδώ μπόρεσα να μην κατουρηθώ από τα γέλια όταν άκουσα το περίφημο “ Ρομπέρτο Εκο” της Φανής (εξ μου και Ελληνίδα Κριστεν Μπελ ,παρακαλώ) , όμως η υπομονή έχει και τα όρια της. Αναλογίσου διαφορές στην συμπεριφορά .

Δεν υπάρχουν σχόλια: